De wisselwerking tussen pk’s en heavy metal
Of je haar nu ziet als het gezicht van haar heavy metal band ‘69 Chambers’ of als journalist: Nina Vetterli-Treml gaat haar eigen weg - zonder omhaal. De Zwitserse superwoman valt op in Zürich. Niet alleen als ze uit een van haar Porsches stapt.
Nina Vetterli-Treml is bekend met grooves en vibes, zowel in de muziek als in de autowereld. Deze twee werelden hebben per slot van rekening haar leven vormgegeven. Rock 'n roll vermengt zich bij haar met benzine in het bloed. Twee Porsches heeft ze: een 911 SC en een 944. Alleen voor de fotoshoot heeft ze de auto’s een keer bij elkaar gezet. Want volgens de muzikante annex journaliste houden de twee Porsches niet erg van elkaar. Daarvoor verschillen ze te veel.
Een bezoek aan een Weense buitenwijk waar haar twee Porsches in de garage staan roept onvermijdelijk beelden op van albumhoesfoto's. Slechts een paar straaltjes zonlicht verlichten de donkere atmosfeer. Met haar gitaarkoffer en platinablonde haar past Vetterli-Treml perfect bij deze scène. Het is haar dagelijks leven geworden. “Ik speel basgitaar sinds ik als 16-jarige in een meisjesband meedeed. De gitaar kwam later. Ik kocht toen mijn eerste Porsche toen ik naar de universiteit ging, een gebruikte 944 S2. Ik werkte op dat moment ook bij een reclamebureau en ik dacht dat ik die droom gewoon in een realiteit kon veranderen.” Een wisselwerking tussen paardenkrachten en heavy metal die ze tot op de dag van vandaag heeft behouden.
Vetterli-Treml heeft sinds het millennium verschillende Porsches gereden, van de 924 tot en met de 944 Turbo en de 911 Carrera SC uit 1980, met een Turbo-achterspoiler als extra. Maar ze is geen typische Porsche-verzamelaar en haar garage is geen tempel waar ze haar auto’s aanbidt. Ze wilde graag rijervaring opdoen en probeert de typische nukken van een klassieker te leren kennen. Het is een passie die lijden veroorzaakt, grijnst ze. “Het was altijd al duidelijk dat ik een sportwagen wilde rijden, eentje mét achterwielaandrijving. Ik heb ook verschillende exotische auto's uit Italië overwogen, maar het dagelijkse gebruiksgemak van een Porsche gaf bij mij de doorslag. De auto is er niet alleen puur hobbymatig; hij moet ook geschikt zijn voor het gebruik van alledag.” Een spontane fascinatie voor de iconische Porsche-vorm is bij haar blijven hangen. “Zelfs een klein kind ziet in de verte al dat er een Porsche aankomt.”
In haar appartement, dat ook haar creatieve studio was, staan basgitaren en elektrische gitaren op een buffetkast opgesteld, inclusief een Gibson Flying V - het favoriete instrument van de Zwitserse hard rockster. Naast de gitaren staat een zwart-witfoto waarop ze is te zien op een muziekfestival in Zuid-Korea. Haar naam is in Latijnse letters op een vel papier gekalkt dat op de voorruit van een bus is geplakt. “We speelden in een kleine tent - voor een publiek van zo’n achtduizend man,” herinnert ze zich. Haar band 69 Chambers bestaat uit drie muzikanten: naast haarzelf de drummer Diego Rappachietti en haar ex-man, gitarist en producer Tommy Vetterli. Het zijn geen cracks die grote arena’s kunnen vullen zoals Metallica of Slayer, maar een band die kleinschaliger populair is, met name in Frankrijk, Spanje en in haar eigen land. Een Zwitserse band met een Oostenrijkse frontvrouw die heen en weer pendelt tussen de Donau en het meer van Zürich; geen eenvoudige taak, zo lijkt het. Maar het reizen maakt haar niet uit, vertelt ze. Nina Vetterli-Treml is gewend aan het leven op de weg; het is een leven in beweging. 69 Chambers had eerder twee albums uitgebracht voordat vorig jaar mei een derde album uitkwam. ‘Machine’ is een album zonder ballads of muzikale compromissen. Een typisch ‘Screw you!’-album, legt ze uit.
Als we even pauzeren toont ze haar bibliotheek. Die heeft een opvallend hoog Porsche-gehalte. “Ik vind het belangrijk om de achtergrond van alle Porsche-versies te kennen. Als iemand met een half feit naar je toe komt, is het cool om je kennis te tonen. Ik ben altijd een autoliefhebber geweest, het heeft mijn moeder soms tot waanzin gedreven. Ze wilde me klassieke meisjesspeelgoed geven zoals poppen. Maar ik wilde perse Matchbox-autootjes, ik chanteerde haar tijdens het winkelen en huilde in het openbaar tot ze toegaf - oké, je kunt je autootje hebben!”
Vetterli-Treml groeide op in Zuid-Korea en Singapore. Haar vader is zakenman. Na haar terugkeer in Zwitserland werd ze al snel een van de coolste mensen in de rokershoek. Gesteund door de concerten met haar trendy meidengroep, had ze plannen om muziek te studeren in Zürich. Maar het Conservatorium had een meer klassiek curriculum. “Mijn benadering van muziek is meer een emotioneel iets, de academische theoretische benadering paste me niet,” zegt ze. Ze stapte over naar de journalistiek, verbeterde haar gitaar- en stemtechniek in haar eigen oefenruimte en reed met haar eerste Porsche 944 naar lezingen. Ze bleef trouw aan de cross-overstijl tussen alternatieve rock, grunge en metal. Daarbij waardeerde ze zanger Chris Cornell van Soundgarden net zo goed als de muziek van haar oude helden Led Zeppelin of Black Sabbath.
De metal- en de autoscènes inspireren elkaar zelden direct, maar ze put energie uit beide. Het gaat niet om gewaagde showeffecten of parkeerplaatsen. Slechts heel af en toe reed ze met haar zwarte 911 naar optredens van 69 Chambers. Een paar jaar geleden publiceerden ze samen met haar vader Hans Treml een boek over de Zwitserse betrokkenheid bij het internationale autoracen van 1950 tot heden. Het is een standaardwerk over legendarische outsiders. Dit vormde het startpunt voor een nieuwe carrière als motorjournalist voor diverse dagbladen en de tijdschriftshow ‘Tacho’ op de Zwitserse televisie. Als nieuwkomer in de sector werd ze aanvankelijk met enig wantrouwen bekeken. “Mensen dachten: wat wil ze? Nu weet iedereen dat ik niet alleen die heavy metal-meid ben, maar dat ik ook mijn werk serieus neem.”
In haar lange geschiedenis met Porsches is nu een cirkel rond: een van 944 tot 944. “Ik heb er in het 911-tijdperk bijna tien jaar niet één gereden,” zegt ze. “Sindsdien is er een aantal dingen veranderd. In het verleden moest je altijd je 944 verdedigen, maar nu is het echt cool om er een te hebben. Ik vond de ambigue reputatie goed. Mensen hadden een mening over de 924 maar wisten eigenlijk niet waar ze het over hadden en zaten elkaar gewoon na te papagaaien. Je had moed nodig om een 944 te rijden. Ik las me terdege in, zodat ik het model met goede argumenten kon verdedigen. Mijn 911 hoef ik nooit te verdedigen; die is altijd goed. Hij heeft een risicoloos imago en wordt door iedereen herkend en erkend.”
Net als in de popmuziek gaat het om stijl, kwaliteit en de bijbehorende hype. Vetterli-Treml weet dit en wordt lyrisch van een 944 in ‘indischrot‘, hoewel ze ‘schwarz’ of ‘anthrazit’ ook mooie kleuren vindt voor een Transaxle. “Mijn auto wil worden gebruikt en soms worden misbruikt. De 944 is beslist anders om te rijden dan de 911,” concludeert ze. Ze gaat weer zitten in haar 38-jaar oude 911. “M’n 911 heeft me altijd trouw gediend. Nu heeft hij bijna 300.000 kilometer op de teller staan. De motor is gereviseerd en nu is het tijd voor de carrosserie. Hier en daar is wat roest ontstaan dat moet worden behandeld. Het is een echt betrouwbare auto die niet in waarde daalt."
